W razie potrzeby zapożycza się po liści, rozgniata się go, kładzie np.. przykład miejsce skrzywdzenia i… zorganizowane. Można też używać w celach terapeutycznych nalewki na aloesie. W klechdach naszych babci okazuje się ta roślina jako panaceum. Jaka jest w takim przypadku prawda o aloesie? Aloes aloe vera (Aloe) jest gruboszowatą byliną z familie liliowatych. Lśni w tej brygadzie ok. 275 rodzai aloesów obejmujących krzaki, drzewa i rośliny zielne.
Jako generyczny sukulent, aloes dobrze dostroił się do przykrych warunków wegetacji z ograniczoną ilością wody. Może więc – jako roślina jałowa – przeżyć długie okresy suszy i warów dzięki zawartym w liściach flory zbiornikom zapełniającym się wodą poprzez okres 3-5 lat. Zawarta w pojemnikach woda przekształca się w tym terminie w zwyczajny roślinny żel.
Najszerzej użytkowanym w lecznictwie i wytwórczości suplementów jest tymczasem Aloe vera (Aloe barbadensis). Kultywuje się go nade wszystko w południowych stanach Ameryki Północnej (rejony Teksasu nad Rio Grande), w Meksyku, na Antylach, w Australii, chociaż jest też spotykany w innych częściach świata (Indie, Cejlon, Filipiny, Tajwan).
Materiałem kupowanym z aloesu jest zwłaszcza miąższ, zawarty w szarozielonych, grubych, mięsistych, mieczowatych liściach. Miąższ jest galaretowaty, jasnozielony. Z aloesu nabywa się także papkę aloesową, w skład której wkracza oprócz miąższu i soku zarówno karnacja wierzchnia listowi. Oba materiały – miąższ z sokiem (alona) i miazga aloesowa mają inne cechy. Z tego względu tak kluczowe jest to odróżnienie.
Miąższ pozyskuje się przez staranne obranie liści ze skóry. Po kilkakrotnym przemywaniu masy i wydobyciu dosięga się czysty żel aloesowy odarty gorzkiego i silnie przeczyszczającego soku tytułowanego alona, w skład którego wkraczają związki: aloina (żółta brocz obecna w kanalikach liści), która jest C-Glukozydem aloeemodynoantronu tudzież barbaloina, i które zawiera papka aloesowa ( w przeciwieństwie do dziewiczego miąższu).
Aloes jako roślina medyczna znany był od starożytności. W całego szeregu okręgach świata flora ta uzyskała miano „zielonego lekarza”. Stosowano go do leczenia ran, balsamowania zwłok, wyrobu farb tudzież jako żywego środka przeczyszczającego. Sokiem z aloesu posługiwali się zarazem Grecy jak i Arabowie a także Izraelici. Jego nazwa arabska oznacza zwyczajnie „kwaśną, świetlistą substancję”. W Afryce plebsy wędrowne w dodatku dzisiaj określają aloes „lilią pustyni”. Według starożytnych Egipcjan „krew” aloe vera dopisywała anielskości, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność. Dzięki temu nazywali ją „rośliną nieśmiertelności” i rozmieszczali w kurhanach zmarłych faraonów. Krzysztof Kolumb wiał przez cały czas aloes na własne morskie wyprawy i wciąż mu nazwę „lekarz w doniczce”, a Mahatma Ghandi stosował go w okresach postów równocześnie jako pokarm czy też środek do dezynfekowania organizmu. Dzisiaj aloes jest ceniony za„królową flor leczniczych”.
Studiowania akademickie kierowane w zeszłych dziesięcioleciach potwierdziły lekarskie cechy aloesu. Zawdzięcza je roślina zestawowi – niepomiernie majętnemu w przeróżne mazie.
Co więc zawiera aloes?
W zasadzie liście aloesu obejmują miąższ składający się w 96% z wody. Ente 4% – to mazie o stwierdzonej aktywności biologicznej, a wyróżniono ich z okładem 270. Jest Aloe vera barbadensis niepomiernie zasobnym źródłem białek znajdujących się w postaci aminokwasów (czyli w postaci najłatwiejszej, najłatwiej przyswajalnej). Znajduje się w nim dziewięć z dziesięciu zasadnych ziemianinowi aminokwasów egzogennych (oprócz tryptofanu). Są to przede wszystkim: histydyna, leucyna, lizyna, fenyloalanina, arginina, metionina, treonina, tryptofaniwalina. Takie bogactwo wybitnych mieszanek pożywnych jest wybitnie cienkie pośród flor.
Miąższ obejmuje ogromne ilości witamin począwszy od ß-karotenu, witamin: C, B1, B2, B3, po mniejsze ilości entych (w tym B12). Znajduje się w nim też szereg biopierwiastków: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, aloes, siarka, żelazo czy też śladowe ilości krzemu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, bora, glinu, litu, chromu, molibdenu, boru, cyny. Sok z aloesu obejmuje także sojusze glikozydowe – aloinę, aloinozydy A i B, aloemadynę, kalafonie, śluzy, biostymulatory (biostymina).
Niezwykle wartościowym modułem aloesu są enzymy (np.. bradykinaza), mono, bi- jak i polisacharydy albo ich pochodne (np.. glukoproteiny), posiadające zdolność wiązania się z białkami otoczek komórkowych i osocza. Najważniejszymi jednakże podzespołami są drobiny cukrowe o długich łańcuchach – mukopolisacharydy, m.in.. acemannan (doskonały immunostymulator wzniecający makrofagi).
Taki zestaw aloesu dogadza niepomiernie wszechstronnemu funkcjonowaniu na ludzki organizm, zwłaszcza, że organizm to do czynienia z wynikiem synergetycznym (współdziałaniem całego szeregu fragmentów wzmacniających efekt terapeutyczny).
